kırmızı siyah

Böyle bir sahne ancak filmlerde olurdu.
İnsan yazarsa unutmazmış, anahtar kelime sarılmak.

Bir hava alanındayız aslında ama tam olarak tren istasyonuyla bağlandığı noktada gerçekleşiyor olay. İnsanların uçaklarına yetişmesi için hızlıca hareket edebilecekleri yürüme bantlarının olduğu, çelik-cam karışımı tavanından içeriye gün ışığı sızan, çok büyük ve geniş bir mekandayız. Emin değilim ama zaman hafta içi gündüz olacak ki, etrafta insan oldukça az. 2 sıra yürüme bandı var ise, kenarlarda da bir o kadar boşluk var. Dediğim gibi, kalabalık şehir için tasarlanan mekanların, tenha zamanları. Bantta ilerlerken, önce arkası dönük, siyah takım elbiseli adamı görüyorum, sonra da ona sarılan bir çift kolu farkediyorum. Kıpkırmızı elbisesi, simsiyah uzun saçları, siyah topuklu ayakkabılarıyla, var gücüyle karşısındaki adama sarılan bir kadın. Ben ilerledikçe, kadının arkasında eşyalar beliriyor. Önce küçük bir valiz, çekme kolu tam açık, boylu boyunca yerde yatıyor. Hemen arkasında, siyah bir palto, onun da arkasında telefon. Hemen hepsi, kadının çok arkasında. Ben tüm bunları gördükten, bandın sonuna geldikten sonra bile hiç değiştirmiyorlar duruşlarını. Dönüp son defa bakıyorum, fotoğraf makinamı çantamdan çıkarıp çeksem hiç fark etmezler diye düşünüyorum. Sonra bu fikrimden utanıp yoluma devam ediyorum.

Fotoğrafları yok, elimden geldiğince tasvir etmeye çalıştım. Fakat işin garip tarafı, ben o mekanda başka fotoğraf çektiğimi hatırlıyorum, ışık, taşıyıcı, mekan her şey olağanüstüydü ama nedense fotoğrafı bulamıyorum. Arayınca da kendi kendime dedim, acaba, hiç yaşamadım da?

Fotoğraf bu işe yarıyor işte, orada olduğunu, anı yaşadığını hatırlamaya.

Anahtar kelime sarılmak demişken de, neyse. Bu konuyla ilgili başka zaman yazarım.

(Bu sırada ikieylem'in sevgili yazarı karoten, bu yazıyı okuyup, büyük ihtimalle beni azarlayacak. Utanılacak ne vardı, çekseydin şimdi ikieylem'de olacaklardı diye. Kısmet bu işler karotenciğim.)